Op 2 september reed Hans de Boef in Varese, Italie het Wereldkampioenschap Granfondo. Een jaloersmakende ervaring compleet in Oranje CTWT tenue! Lees hier het verslag van deze fantastische ervaring:
VERSLAG UCI WK GRANFONDO 2019 – 116e MET SNOT VOOR DE OGEN…
Zondagochtend om 4:45u (een kwartier voor de wekker ging) lag ik klaar wakker stijf van de spanning in bed… Omdat Tineke nog lag te slapen, er snel uitgegaan om maar alvast te ontbijten en alles in gereedheid te brengen. Voor de 6e keer controleren of ik voldoende repen/gels e.d. bij me had. Kop koffie, fiets in de auto, nog snel even naar het toilet en alle spullen pakken en niets vergeten… Om rond 6u naar Varese af te reizen. Vooraf al een parkeerterrein uitgezocht buiten het centrum zodat Tineke na de wedstrijd weer makkelijk en snel naar het appartementje kon rijden. Na een voorspoedig ritje stonden we op een volledig verlaten parkeerterrein. Omdat het een fris ochtendje was en zou worden, de benen in de olie gezet en samen liepen we naar de start.
Bij de start aangekomen was het nog relatief rustig. Op het terras van een barretje mijn fietsschoenen aangetrokken en alles in mijn zakjes. O ja… nog even naar het toilet… En dan een uur voor de start toch maar het startvak in… Tineke maakte ondertussen een heuse fotoreportage van mijn voorbereidingen en spanning… Toen ik in het startvak ging stond, kwam er een Belg naast me staan, wat bleek… In 2014 hebben we samen de Marmotte gereden en sliepen we in hetzelfde huisje.. Hoe toevallig is dat…! Koen nog even succes gewenst toen hij langskwam (startte 14min eerder) en wachten… wachten….. wachten… @#&@&^$ spanning… Ondertussen viel het mij wel op dat het overgrote merendeel er goed afgetraind, gesoigneerd en vooral een stuk lichter uit zag…
Om 07:44u was het eindelijk zover. De start, alle trainingen en afzien moeten nu hun vruchten afwerpen… Omdat ik de eerste 4 beklimmingen en het grootste deel van het parcours verkend had, wist ik wat me te wachten stond. Na 5km kwamen er twee tunnels, waarvan de tweede niet verlicht was. Met voldoende afstand nemen en rechts van mij vrij houden, kwam ik gelukkig ongeschonden uit de tunnels. 5 km later ontsnapte ik vervolgens op het nippertje aan een valpartij toen de renner voor mij onderuitging en zijn fiets net op tijd voor mijn wielen weggetrokken werd. Pfff…. Ondertussen stond de gashendel stevig open en kwam de eerste klim op 15km al snel voor de wielen. Wat mij nog niet eerder overkomen was, gebeurde nu wel… Zowel links als rechts werd ik aan alle kanten voorbij gereden. Met een hartslag vol in het rood en blik op mijn cassette achter leerde mij dat het niet zozeer aan mij lag en dat de anderen gewoon veel sneller waren. Pfff dat wordt een lange zware dag… Boven aangekomen snel naar beneden en hopen dat ik iig sneller kan dalen dan de meesten…. Dat bleek gelukkig het geval en met de wetenschap van de tricky punten kon ik anticiperend inhalen en naar een grote groep voor me rijden. Uiteraard met een hoop anderen in mijn wiel…
Langs het meer van Lugano kwam ik langzaam bij een grote groep, een groep waar ik vrijwel de gehele verdere race bij zou blijven. De tweede klim was zo goed als het zelfde verhaal als de eerste klim. Als snel was ik de laatste en viel er een gaatje (gat…). Bovenop zo hard mogelijk naar beneden, met verstand aangezien ook dit een lastige en technische afdaling was. Ook hier bleek voorkennis van cruciaal belang. Na een lang snel stuk kwam er een U-bocht en daar bleek iemand over vangrail gedoken te zijn…
De derde klim bleek dat ik mee kon komen met de groep, wat flink wat moraal gaf en me de mogelijkheid gaf om zelfs voorop in de afdaling te gaan en plukjes andere rijders op te rapen. Al snel diende de 4e klim van de dag zich aan… 3km aan continu 11% met een stuk van 14%.. In tegenstelling tot de eerdere beklimmingen haalde ik nu in en niet een enkeling maar velen liet ik achter mij. Zo slecht was ik dus niet… Na de afdaling kwamen we al gauw samen met een andere groep die de medio-fondo reden (vanaf 60jr wordt een korter parcours gereden). Hierdoor zakte het tempo in en werd er flink naar elkaar gekeken. Dat zinde mij niet… In een lopende afdaling gaf ik gas en al snel had ik een gaatje te pakken. Niet veel later bleek het gaatje een gat te zijn geworden en zette ik de knop om… 30km tijdrijden en hopen dat ik een aansluiting kan maken met de volgende groep. Ondertussen zorgde het publiek voor wat broodnodige energie want met de wind tegen voelde iedere meter omhoog verschrikkelijk zwaar. De kracht stroomde uit mijn benen en op 10km voor de streep bleek de achtervolgende groep mij weer gepakt te hebben.
De laatste 3km waren verschrikkelijk. Kramp in beide kuiten, bovenbenen en handen. Alle snelheid was eruit en voor het eerst moest ik terug naar de 28. Net als op de eerste beklimming werd ik ook nu weer van alle kanten voorbij gestoven. Daar gaat een eventuele mooie klassering… De laatste 150m liepen weer iets af zodat ik nog even kon aanzetten en met een beetje snelheid over de streep kon ‘knallen’… Op 03:44:35 klokte ik af, krap binnen mijn eigen doelstelling van 03:45u
Helemaal kapot stapte ik af en wachtte ik op Tineke die bij de streep naar me aan het kijken was. Dolblij toen ik haar zag en we samen even konden zitten om bij te komen. Al snel vertelde ze me dat Koen al na 5km in een van tunnels was uitgevallen doordat zijn derailleur er afgereden was. Na een herstelshake en flesje water liepen we samen naar het racevillage voor de pastaparty en hopelijk de uitslag. Dat laatste bleek er niet te hangen. Dan maar rustig naar het appartement fietsen, om te douchen en alle spullen te pakken om weer naar huis te rijden…
Uiteindelijk blijk ik met 03:44:35 116e van 270 deelnemers in mijn leeftijdscategorie geworden te zijn. Een resultaat waar ik trots en blij mee ben. Vooral de wijze waarop ik gereden heb, strijdend ten onder gaan, heeft me een goed gevoel gegeven. Volgende keer wellicht iets meer geduld betrachten om op het eind nog wat meer over te houden…. Ach… Wie weet… 
Sowieso ontzettend blij en trots op Tineke die me afgelopen jaar zo gesteund, geholpen en ontzien heeft. Fietsen is een ontzettend harde en mooie sport, wel een sport die heel wat vraag van je wederhelft en familie. Als je jouw streven naar een goed resultaat kan delen en de blijdschap van het resultaat ook gedeeld wordt door je wederhelft en familie is het des te mooier!
PS. Bestuur bedankt voor het regelen van het mooie oranje CTWT shirt. Onderscheiden en duidelijk Nederland uitstralend!