Van 22 tm 27 september hielden we een cycloreis naar de Jura om daar deel te nemen aan de gravelrace en de cyclo La vachte qui rit – inderdaad, die van het kaasje. Ook deze cycloreis was ingelast omdat de twee eerder geplande reizen afgelast moesten worden vanwege corona. Een verslag van Martin
woensdag, 22 september
Na een lange autorit besluiten we even de beentjes los te trappen. Arthur heeft een kort rondje gemaakt zonder al te veel hoogtemeters. En samen met Ronald rijden we door de glooiende omgeving van Louhans. Rustige wegen wisselen af met (te) drukke wegen. Langs de kant van de weg zien we koeien en Bresse kippen. Vooral over die bijzondere kippen raakt Ronald niet uitgepraat. We merken aan het eind dat de zon hier iets eerder ondergaat dan in Nederland, maar gelukkig bereiken we na een kleine 50 kilometer en 300 hm nog op tijd het hotel om daar snel te douchen en aan te schuiven voor het diner.
donderdag 23 september
Een deel van de groep besluit in de auto wat verder te rijden om daar een mooie route te rijden, maar ik heb genoeg in de auto gezeten en rij met Arjen en Ronald een rondje vanuit het hotel. Arjen slaat bij Lons rechtsaf om de gravelroute te verkennen, terwijl wij doorrijden en de eerste klimmen voor onze kiezen krijgen. Het zijn allemaal goed lopende klimmen door een fantastisch landschap. Alleen lijkt het wel of hier niemand woont en de laatste Franse huisschilder al meer dan honderd jaar terug het loodje heeft gelegd. We rijden door verlaten dorpen met verveloze huizen en af en toe zien we een oud vrouwtje de stoep vegen.
That’s it. De route brengt ons na 67 km aan de voet van de Mont Rivel. Dat was een wat mindere klim; 2 kilometer van 16 procent op een erbarmelijk slechte ondergrond. Verhard krijgt hier een geheel nieuwe betekenis. Na afloop zoeken we tevergeefs een bakkertje of een restaurantje. Uiteindelijk plunderen we dan maar de supermarkt. Vervolgens zetten we onze route voort en belanden uiteindelijk na een lange afdeling in Baumes les Messieurs. Een schilderachtige plaats, midden tussen de rotsen en bekend van de grotten. We krijgen dan nog een laatste klim en bereiken na 170 kilometer en 2000 hm weer het hotel.
vrijdag 24 september
Een wat kortere rit omdat we ‘s middags de startnummers gaan halen. Een deel gaat weer wat met de auto weg en Ronald, Arjen en ik kiezen voor een rondje van 100 kilometer vanuit het hotel. Alleen begeeft de ketting van Ronald het direct na de eerste klim, zodat hij en Arjen omkeren. Ik ga alleen verder en het beeld van de vorige dag herhaalt zich. Fantastische omgeving, mooie, lopende klimmen en verlaten dorpjes. Ik had op de kaart een wat groter dorpje uitgezocht om daar wat te eten, maar ook dat dorp is zo goed als verlaten. Ik eet daarom op een steen mijn reepjes op onder het toeziend oog van enkele koeien. Na 100 km en 1400 hm rij ik Louhans weer binnen. Na een douche rijden we naar Lons om de fiets van Ronald te laten maken (wat niet lukt) en de startnummers en een immense hoeveelheid kaas mee te nemen.
zaterdag 25 september. Gravelrace
We staan lekker op tijd in het startvak voor de gravelrace. Mooi op de eerste rij, zodat we op veel foto’s figureren. Het is mijn eerste gravelrace ooit, dus ik maak me een beetje zorgen.
Kan ik dit wel? Na het startschot gaan we via een voormalige spoorbaan omhoog. Het gravel ligt er netjes bij en het stijgingspercentage mag geen naam hebben. Maar dan… Eenmaal boven slaan we scherp linksaf en komen op een kapotgereden tractorpad met enorm grote keien. Dit is zelfs voor de mountainbiker een uitdaging.
Zo gaat het maar door. Gravelpaden wisselen af met zeer technische tracks. Het verbaast me dan ook niet dat Ronald op zijn mountainbike mij inhaalt. Zeker omdat ik de fiets niet echt durf te laten lopen in de afdalingen, bang dat ik onder uitga in de steentjes en de cyclo kan vergeten. Het tweede deel van de route ligt me beter. Wat meer asfalt en gewone gravelpaden. Op de klim van de Grange Bedou haal ik Ronald dan ook weer bij. Maar helaas is de laatste afdaling weer gravel en zie ik hem weer wegrijden. Uiteindelijk na 56 kilometer en 900 hm rijd ik de finish over. Blij dat ik overeind ben gebleven en weer een ervaring rijker.
zondag 26 september Cyclo
De weersvoorspellingen zijn niet al te best. Bij het ontbijt inspecteren we alle weerapps nog eens en het ziet er niet best uit. Het blijft stug door regenen tot een uur of twee, waarna een enorm onweercomplex over de Jura trekt. Kortom. Hopeloos. Ik besluit er een toertochtje van te maken, want ik heb geen zin om voluit te gaan op kletsnatte afdalingen.
Alleen is het droog als we in het startvak staan. De wegen zijn weliswaar kletsnat, maar het regent niet.
Het startschot klinkt, we klikken in de pedalen en…. sukkelen vervolgens met een gang van nog geen 10 kilometer per uur door Lons om na 3 kilometer een foto te maken voor het hoofdkwartier van La vache qui rit. Daar gaat het gemiddelde. Vervolgens rijden we geneutraliseerd het dorp uit, maar gelukkig gaat het met 30 km per uur eendelijk iets sneller.
Aan de voet van de Montee Macarnay wordt de koers eindelijk vrijgegeven. Om me heen sprinten mensen me voorbij, maar ik rijd rustig naar boven. Eenmaal boven regent het nog steeds niet. Ik pik aan bij een groep en kan het niet laten en ga alsnog voluit rijden. De afdalingen zijn weliswaar nat, maar niet bochtig en goed te overzien.
Het gaat steeds lekkerder. Op de Col de la Joux rijd ik de een na de ander voorbij. Eenmaal boven is het beste bij de meesten eraf, waardoor ik veelal aan kop van de groepen moet rijden. Het is niet anders, had ik in het begin maar door moeten rijden. Na 83 kilometer zie ik Monique staan. Ik eet snel reen reepje en ga verder. En… het is nog steeds droog. Sterker. Heel voorzichtig probeert de zon er door te komen en de afdalingen komen nu ook droog te liggen. Ik rij nog steeds volle bak, maar hou wat reserve over want ik weet dat op het einde de Grange Bedou komt. Maar met nog 30 km te gaan op de teller worden we ineens de andere kant opgestuurd. Na 5 kilometer kom ik weer op het parcours en staat er nog maar 12 kilometer op de teller. Om een onbekende reden is de Grange Bedou ineens uit het parcours gehaald. Jammer, want daar had ik nog wat kunnen winnen. Maar goed, er volgt een fantastische afdaling naar Lons. Ik sprint na nog geen 5 uur over de finish, waar de andere ctwt-ers langs de kant staan. Ik kijk op mijn teller; 29 km/u, dus inclusief de eerste sukkelkilometers door Lons. Ik ben tevreden.
Kortom. Mooie lang fietsweekend. Fantastische omgeving om te fietsen. Geweldige cyclo en zelden weersvoorspellingen gezien die er zo verschrikkelijk naast zaten.